Verbaas je niet, verwonder je slechts!

Ondertussen zit ik ‘al’1 week in Kenia, tijd dus voor een update! De vlucht hierheen ging echt super. Eenmaal in Kenia aangekomen stonden Steven en Susanna (die waren drie weken eerder naar Kenia gegaan) op ons te wachten. Fijn om in het vreemde land gelijk bekende gezichten te zien. Paul, de driver van het ziekenhuis, stond keurig met een bordje in zijn hand op ons te wachten, goed geregeld! Hij bracht ons naar het appartement. Op de weg kennen ze geen snelle en langzame baan, iedereen rijdt dus kris kras door elkaar heen. Dit was even wennen ;).

Het appartement is heel luxe. We hebben een groot hek om ons huis. Ook schijnt er ’s nachts een bewaker in onze buurt te zitten met jawel, pijl en boog Het appartement zelf heeft een grote woonkamer en drie grote slaapkamers.

De eerste dagen werden we goed geholpen door Paul de driver en de (bijna) baas van het ziekenhuis Medjani. Paul nam ons de eerste dag mee naar de supermarkt. Fijn dat die er is! Kunnen we gewoon boodschappen doen! Kitengela zelf is is heel stoffig. De hoofdweg is geasfalteerd, maar voor de rest zijn het allemaal zand wegen. Over de zand wegen lopen regelmatig koeien. Overal staan mensen met kraampjes met fruit en groente langs de weg. Er zijn wat ‘armere’ en ‘rijkere’ buurten.

Donderdag kregen we gelijk al een rondleiding door het ziekenhuis door Moses. Er is een out patient ward (een soort spoed eisende hulp), een tandarts, opticien, female ward, maternity ward (waar vrouwen bevallen), male ward, kinderafdeling en een soort neonatologie. Het ziekenhuis is niet heel groot, er kunnen iets meer dan 100 patienten op worden genomen. Moses stelde ons aan iedereen voor, we werden met open armen ontvangen.

De douches (we hebben er twee) in het appartement zijn echt een belevenis. Beneden komt er een aardige straal uit de douche, maar die is koud! En boven komt er bijna geen straal uit, maar zit er wel een soort verhitter op de douchekop (een elektrische) waardoor het water verwarmd wordt. Maar steven heeft daar een keer tijdens het douchen aangezeten waardoor hij een schok kreeg… Dan maar koud douchen.

Op zaterdag zijn we ’s middags naar een wijk geweest met veel kinderen. We hadden papier, stiften en een bellenblaas meegenomen. Veel kinderen roepen ons na, ze noemen ons ‘mzungu’ (blanke). We hadden dus snel contact met wat kinderen. We hebben we ze op een groot vel laten tekenen om ons appartement wat op te vrolijken. Er waren eerst ongeveer 5 kinderen, maar al snel kwamen meer kinderen uit de buurt kijken wat er allemaal aan de hand was. Uiteindelijk waren wel 30 kinderen aan het tekenen en om de beurt bellenblazen. Wat een feest om zo veel blije gezichtjes te zien! De tekening hangt nu mooi aan onze muur!

We hadden gelijk lekkage, waarvoor loodgieters zouden komen (ze kwamen met z’n drieën). Ze kwamen zaterdag middag en zondag ochtend. We vroegen hoelang het ging duren voordat ze klaar waren. Ze zeiden 30 minuten, maar het lijkt wel dat als ze eenmaal in je huis zitten ze niet meer weggaan. Het duurde uiteindelijk de hele zaterdag middag/ avond en zondag ochtend. Maar het lek is gemaakt  We zouden zondag ochtend naar Nairobi gaan, maar moesten wachten totdat de loodgieters weg gingen. Uiteindelijk waren we pas om 15:30 uur in Nairobi. We zijn naar het Nationaal museum geweest met een slangen tuin en krokodillen.

Maandag was onze eerste dag in het ziekenhuis. Deze week zouden we vooral observeren. Ik mocht de eerste twee dagen op de out patient ward meelopen. Hier komen patiënten op eigen initiatief heen die iets hebben. De verpleegkundigen doen de triage door bloeddruk te meten (met een automatische bloeddruk meter), de temperatuur op te meten (met een infra rood meter die de temperatuur van je huid meet) en gewicht op te nemen (waarbij de meeste patiënten hun schoenen aan hielden. Ook doen ze de controles bij zwangere vrouwen. Het was die dag best druk op de out patient ward. Ik werd al snel aan het werk gezet. De verpleegkundigen praten onderling Swahilli (de moedertaal hier), waardoor ik ze niet kan verstaan. Wel kan iedereen Engels, dus als ik wat vraag antwoorden ze wel in het Engels.

Onze collega’s van het ziekenhuis vinden die drie mzungu’s wel interessant. We worden door iedereen aangesproken. Heel gezellig! In de pauze moeten we staan, want ze hebben een keuken met een soort buiten plaatsje met drie stoelen. Er wordt door de kok’s thee gemaakt met heel veel melk, suiker en anijs. Best lekker! Koffie drinken ze hier niet echt… Helaas. Bij de lunch krijgen we ook eten van het ziekenhuis. Vaak rijst met iets van bonen en een soort kool salade. Dinsdag hadden ze Tjapatti gemaakt. Dit zit tussen een pannenkoek en wrap in. Hiermee moet je dan je bonen eten. Best lekker!
Dinsdag had ik ook een dag op de out patient ward. Bij een man werd zijn hand gehecht. Dit gaat toch wel even anders dan in Nederland. Ze gebruiken katoenen doeken met een gat erin om over de hand te leggen en ze verdoven het net niet genoeg. De man had nog best veel pijn.
’s Middags zouden er bij een meisje amandelen verwijderd worden. Wij mochten met zijn drieën bij de operatie meekijken. Er was een anesthesie medewerker, een chirurg, een assistent en een omloop. Alles wat in Nederland van wegwerp materiaal is, is hier van katoen. Dit wordt weer gewassen en ‘gesteriliseerd’. Of het hierna steriel is…. De OK is ook maar met één deur gescheiden van de gang van het ziekenhuis. Af en toe steekt er gewoon iemand zijn hoofd om de hoek van de OK. Wij mochten ook gewoon foto’s op de OK maken. Echt heel steriel dus. Wel vet om te mogen zien!

Woensdag had ik een dag op de maternity ward. Een afdeling waar vrouwen liggen die gaan bevallen. Het was alleen erg rustig. Ik heb dus nog geen bevallig gezien. Vrijdag ga ik weer op die afdeling meelopen. Hopelijk zie ik dan wel een bevalling!

Liefs Antoinet