Week 7, de matatu, Lake Naivasha en bevallingen

Vrijdag avond kwam de vriendin van Steven, Susanna. Zij heeft herfstvakantie en zal tot zaterdag blijven. Zaterdag ochtend gingen we op weg naar Lake Naivasha. Hier zouden wij dit weekend voor een nachtje op een camping kamperen. We hadden besloten om eindelijk (na 6 weken) eens de matatu hier uit te proberen. Een matatu is een openbaar vervoersmiddel, het is een busje waar ongeveer 14 personen in kunnen (je zit wel heel erg op elkaar). We zouden twee keer over moeten stappen om bij het meer te komen. Op de heenweg werd ons twee keer de weg naar de volgende bus gewezen door andere reizigers in de bus. Heel fijn, want anders hadden we het waarschijnlijk noooooit kunnen vinden. Halverwege de reis hadden we wel een prachtig uitzicht over de Rift Valley. Ook was het landschap onderweg heel groen, echt een verademing na het stoffige Kitengela.
Ook voor het eerst door het centrum van Nairobi gelopen. Jeetje wat is het daar druk op straat. Ook word je veel meer als blanke aangesproken dan in Kitengela. Het toppunt van verbazing was toch wel een openbare (warme) douche midden op een rotonde, haha! Kan gewoon hier .
Na een reis van 4 uur kwamen we aan op de camping. Hier werden twee tentjes (met recht een tentJE) voor ons opgezet met een kaal matras en een wollen deken, hmmm fijn vooruitzicht voor de nacht. Ook stond onze tent vlakbij het water van het meer wat voor een heel mooi uitzicht zorgde (echt prachtig!), maar het scheen ook dat er heel veel nijlpaarden in het meer zaten, en deze ’s nachts op de kant gaan. Gelukkig zat er nog wel prikkeldraad gespannen tussen het meer en de camping.
Het was prachtig weer, ’s middags hebben we heerlijk aan een zwembad gelegen. Er liepen trouwens gewoon apen rond, dus het was oppassen voor je spullen (en vooral eten). Aan het eind van de middag hebben we een boottochtje gemaakt over het meer. Veel vogels en nijlpaarden gezien. ’s Avonds liepen we naar het restaurant op de camping toen we opeens iemand Jeske hoorde roepen. Bleken er drie studiegenoten te zitten eten! We hebben even uitgebreid ervaringen uitgewisseld. Wat een toeval ;). Omdat onze tenten niet heel comfortabel waren en onze studiegenoten nog 2 bedden vrij hadden in hun huisje konden Jeske en ik daar slapen. Echt zo fijn!

Zondag was het plan om te gaan mountainbiken in Hell’s gate. Dit is het enige Nationale park waar je zelf doorheen mag wandelen of fietsen tussen onder andere de zebra’s, gazelle’s en phoemba’s. Het was heerlijk om na 6 weken weer op een fiets te zitten. De wegen waren aardig hobbelig etc, dus we waren blij dat we ‘goede’ mountainbikes hadden gehuurd. Het was ongeveer 1 uur fietsen naar een kloof waar je doorheen kon wandelen met gids. Dit was echt een prachtige wandeling, het was alleen niet zo handig dat ik mijn birckenstock slippers aan had… Na de fietstocht terug konden we weer 4 uur reizen met de matatu. In de eerste matatu die we tegenkwamen zaten onze studiegenoten, wat een toeval! Zij moesten ook naar Nairobi, dus konden we mooi samen reizen. Voor de rest hadden we deze keer iets minder mazzel. Als het busje namelijk voor onze begrippen al lang al vol is, kunnen er volgens de kenianen nog wel 10 mensen bij. Uiteindelijk zaten we met 25 personen in een 14 persoons busje… Heel gezellig, haha! In het laatste busje stond je muziek kei hard, dat schijnt hier ook heel normaal te zijn. Gelukkig zaten Jeske en ik precies voorin bij de boxen….fijn.

Maandag waren we eigenlijk allemaal nog moe van het weekend, maar de werkweek begon weer. Ik heb deze week weer op de maternity stage gelopen. Ik liep met iemand mee die eindelijk een beetje werktempo had. Echt fijn! Ik heb ondertussen al meerdere keizersnedes gezien, maar wilde ook nog heel graag een ‘normale’ bevalling zien.

Donderdag ochtend zou een vrouw die zwanger was van een tweeling een keizersnede krijgen. Steven en ik mochten als omloop verpleegkundigen bij de keizersnede zijn. Dit houdt in dat je niet-steriel staat en soms dingen aan moet geven en het kindje (in dit geval 2) op moet vangen als de chirurg het kindje net uit de buik heeft gehaald. Best spannend om zo’n glibberige baby van de chirurg aan te pakken (aan zijn benen). Ik had de eerste baby opgevangen. Het was een hele grote baby, maar hij begon in eerste instantie niet te huilen. Ik heb hem dus snel meegenomen naar de andere verpleegkundige buiten de OK. Nadat we het kindje een tijdje op z’n kop hadden gehouden ging het gelukkig huilen. Uiteindelijk bleek de vrouw zwanger geweest te zijn van maar een kindje. Dat was wel even gek. Niet helemaal goed vastgesteld dus…

Na de keizersnede was er eindelijk een ‘normale’ bevalling! Er is een speciale delivery room. Daar worden alle bevallingen gedaan. De weeën van de vrouw waren niet sterk genoeg dus moest er een medicijn toegediend worden. Er was even spraken van een keizersnede doordat de bevallig maar niet vorderde. Uiteindelijk heeft een collega heel hard op de buik van de vrouw geduwd en een collega de moeder ingeknipt en het kindje eruit ‘getrokken’. Wat een geweld! Maaaaar, er was wel een gezond kindje geboren! Familie en vaders mogen hier trouwens niet bij de bevalling zijn.. de vrouw staat er dus helemaal alleen voor.

Vrijdag waren er twee vrouwen die op het punt stonden te bevallen. Uiteindelijk lagen ze tegelijkertijd met weeën in de delivery room. Het zag ernaar uit dat ze allebei via de normale weg zouden bevallen. De eerste vrouw beviel heel voorspoedig. Terwijl ik het kindje aan het schoonmaken en aankleden was, zag ik het hoofdje van het kindje al bijna bij de andere moeder. Actie dus! Ik heb het kindje zelf opgevangen. Echt zo gaaf! Daarna ook de navelstreng doorgeknipt etc. Mooi om mee te maken.

Nou, dat waren wel weer genoeg bevallingsverhalen  Volgende week is onze laatste stageweek. Best jammer, maar daarna begint ook eindelijk onze rondreis!

Liefs Antoinet